Terapia pedagogiczna

 

Dysleksja występuje u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym, a nierzadko u dzieci bardzo zdolnych. Dodatkowo, aby stwierdzić dysleksję dziecko musi mieć sprawne narządy ruchu oraz zmysł wzroku i słuchu, a także zapewnioną odpowiednią opiekę wychowawczą i dydaktyczną.

Powszechnie panuje przekonanie, że terminu dysleksja używa się tylko w szkole i odnosi się go wyłącznie do dzieci szkolnych. Mówi się o uczniu z dysleksją, dziecku dyslektycznym, klasie dla uczniów dyslektycznych. Niekiedy stosuje się określenia ryzyko dysleksji albo dziecko ryzyka dysleksji. Tymczasem dysleksja to termin opisujący nie tylko trudności dzieci, ale także problemy młodzieży i osób dorosłych.

Dysleksja to syndrom specyficznych trudności w uczeniu. Trudności te zmieniają się wraz z rozwojem dziecka – dlatego dysleksja nazywana jest dysleksją rozwojową.

Termin dysleksja rozwojowa obejmuje kilka rodzajów trudności do których należą:

• dysleksja rozwojowa – zespół specyficznych trudności w pisaniu i czytaniu,

• dysleksja – specyficzne trudności w czytaniu, którym często towarzyszą trudności w pisaniu,

• dysortografia – specyficzne trudności z opanowaniem poprawnej pisowni (uczeń popełnia liczne błędy ortograficzne, chociaż zna reguły pisowni),

• dysgrafia – trudności w opanowaniu właściwego poziomu graficznego pisma (tzw. brzydkie pismo).

Dysleksja rozwojowa najczęściej ujawnia się przez całe życie. Charakterystyczne dla niej objawy i symptomy można niwelować w wieku szkolnym poprzez terapię pedagogiczną, czyli specjalistyczną pomoc w postaci zajęć korekcyjno-kompensacyjnych z terapeutą lub specjalnie przygotowanym do tego nauczycielem. Można tez pracować samodzielnie, korzystając z odpowiednio przygotowanych ćwiczeń, na przykład z serii Orotgraffiti. Trudności uczniów z dysleksją rozwojową mają różny charakter, który zależy od wieku dziecka oraz od stopnia nasilenia. Dysleksja może być stwierdzona u dziecka chodzącego do 4 klasy szkoły podstawowej. Wcześniej mówi się o ryzyku dysleksji.

 

Szacuje się, że w każdej klasie uczy się co najmniej jedno dziecko ze specyficznymi trudnościami.

10% populacji to lekkie przypadki dysleksji, a około 2–4 % ciężkie. 

Paradoksy osób z dysleksją

•          spora liczba błędów, ale dobra znajomość ortografii (język polski),

•          kłopoty z chronologią zdarzeń, ale dobra znajomość faktów (historia),

•          trudności w zapisie wyrazów, ale łatwa wymowa (języki obce),

•          mylenie znaków matematycznych, ale dobra znajomość teorii (matematyka),

•          trudności w czytaniu map, ale rozległa wiedza ogólna (geografia),

•          kłopoty w czytaniu nut, ale wysokie poczucie rytmu (muzyka).